“คุณณไตรเค้าไม่อยากแต่งงานกับพี่”
“อย่ารู้มาก น้องดาว”
“ใคร ๆ ก็ดูออก”
“น้องดาว! กลับไปนอน ไม่สบายอยู่ใช่มั้ย”
“กลับบ้านเถอะ พี่แข ในพระนครมีผู้ชายที่ชอบพี่แขตั้งหลายคน ทำไมต้องมาง้อคนที่เค้าไม่อยากแต่งงานด้วย”
“กลับเข้าห้องไป”
แขไขเสียงแข็งใส่น้อง ดาวเด่นรู้ว่าพี่สาวโกรธมาก ก็รีบหันหลังกลับเข้าไป แขไขมองหน้าเชิด...หนานไตรเข้าไปเยี่ยมปู่พ่อที่นอนป่วยอยู่บนเตียง พ่อเลี้ยงอินถาพอเห็นหน้าหลานรักก็น้ำตาคลอ
“ณไตร หลานเองเหรอ”หนานไตรก้มลงกราบ พ่อเลี้ยงอินถาลูบหัวหลานรัก ธรรพ์ยืนมองภาพพี่ชายกับคุณปู่ด้วยรอยยิ้ม
“ธรรพ์บอกผมว่าคุณปู่อาการดีขึ้น”
“ธรรพ์...มันเหมือนบุรุษพยาบาล คอยมาเยี่ยมปู่แทนแม่แก”
อินถาเริ่มหอบ หนานไตรเตือนให้พักผ่อน อินถาจับมือหลานรักไว้
“ดูแลทุกอย่างของเราให้ดี อย่าให้ตกเป็นของคนอื่น”
สักพัก วันดีแม่บ้านสาวใหญ่อีกคนเดินถือถาดยาเข้ามากับจันตาที่ถือถาดอาหารมองสังเกต อินถาหอบรุนแรง ธรรพ์รีบเรียกหายาแก้หอบ วันดีหันไปล้วงยาจากลิ้นชัก ส่งให้ธรรพ์
“คุณปู่ พ่นยาก่อนนะครับ” อินถาปัดมือธรรพ์ออก แล้วมองณไตร
“รักษาสมบัติของเราไว้ให้ดี ณไตร”
หนานไตรรับคำ พ่อเลี้ยงอินถาออกอาการหอบรุนแรงอีก ธรรพ์เข้ามาเอายาพ่น อินถาพยายามปัดมือ แต่ธรรพ์ทำอย่างนุ่มนวลจนอินถาสูดยาเข้าไป ธรรพ์มองแล้วถอยห่างส่งยาให้วันดีที่หมอบรอ จันตามองทุกเหตุการณ์อย่างจับสังเกตแล้วผลุบหายออกไป อินถาผ่อนลมหายใจและหลับลง หนานไตรมองปู่ด้วยความรักและเป็นห่วง
ที่ระเบียงบ้าน แม่นายศรีวัลลามองจันตาที่ขยับเข้ามาใกล้ จีบปากจีบคอรายงาน
“จันตาแอบดูอยู่เจ้า คุณณไตรไม่ยอมเข้าใกล้คุณแขไขเลย พอออกจากห้องพ่อเลี้ยงอินถา ก็เข้าห้องเก็บตัวเงียบ”
“แกได้ยินหรือเปล่าว่าพ่อเลี้ยงอินถามันพูดอะไรกับณไตร”
“พ่อเลี้ยงสั่งให้คุณณไตรดูแลสมบัติทุกอย่าง อย่าให้ตกไปถึงมือคนอื่น”
“มันคงเห็นฉันเป็นคนอื่น กลัวว่าฉันจะแย่งมรดกที่แบ่งให้หลานรัก ถึงได้คอยเสี้ยมสอนให้ลูกชายแข็งข้อกับฉัน ฉันล่ะเกลียดมันนัก ไอ้พ่อเลี้ยงอินถา เมื่อไหร่มันจะตาย ๆ ไปซะที นอนเป็นผักเน่า เปลืองค่ารักษาอยู่ได้!! จันตา คอยดู
ณไตรไว้ สั่งคนงานทุกคนอย่าให้ณไตรหนีออกไปนอกบ้านได้อีก”
จันตารับคำแม่นายที่สายตากร้าว หวังว่าจะบังคับลูกชายให้แต่งงานกับคนที่เลือกไว้ให้จงได้..หนานไตรยืนกอดอกมองไปนอกหน้าต่างครุ่นคิด วันดีเดินถือถาดอาหารว่างเข้ามา หนานไตรหันมาเห็นวันดีก็ยิ้มให้
“ฝากคุณปู่ด้วยนะครับ ป้าวันดี”
“โถ คุณหนูไม่ต้องฝาก ป้าก็ต้องดูแลท่านอย่างดีที่สุดอยู่แล้วเจ้า พ่อเลี้ยงอินถาท่านเป็นร่มไม้ใหญ่ให้นกกาอย่างป้ามาตลอดชีวิต”
วันดีมองหนานไตรด้วยสายตาซาบซึ้ง หนานไตรยิ้มขอบคุณ
ที่โรงเรียนในปาง เนื้อนางทอดสายตามองเหม่อไปไกล มีเด็ก ๆ พากันวิ่งเล่นไปรอบ ๆ
“เหนื่อยมั้ย คุณครูเนื้อนาง”
แสงคำเอ่ยแซว เนื้อนางยิ้มเขินอาย
“อย่าล้อเนื้อนางสิ อ้ายแสงคำ”
ขณะที่คำฝายกับม่อนดอยเดินเถียงกันเข้ามา
“แกไม่รู้ได้ไง เป็นคนสนิทหนานไตรแท้ ๆ นายไปไหนมาไหนทำไมไม่บอกแกไว้”
“อ้าว ตกลงนี่ฉันเป็นนายหรือเป็นขี้ข้า นายเค้าจะมาบอกฉันทำไม”
“คุณหนานไตรไม่อยู่เหรอ”
“หายไปตั้งแต่บ่ายแล้ว เนื้อนางมัวสอนหนังสือน่ะสิ เลยไม่รู้” คำฝายว่า
“เค้าก็คงมีธุระของเค้า”
“หรือว่าจะไปแอ่วสาว” คำฝายว่า
แสงคำมองจับสังเกต เห็นเนื้อนางมีสีหน้าเฉย ๆ ก็โล่งใจ เนื้อนางหันไปมองทางอื่น ซ่อนความรู้สึกอยากรู้เรื่องหนานไตรไว้ไม่ยอมให้แสงคำหรือใคร ๆ เห็น
ด้านหนานไตรเดินเล่นอยู่ในสวน ปล่อยใจคิดถึงปางไม้ ธรรพ์เดินเข้ามา หนานไตรมองสีหน้าน้องชายก็เดาออกทันที
“คิดจะมากล่อมฉันแทนแม่นายล่ะสิ”
“ที่จริงพี่ไตรจะหนีไปไม่กลับมาบ้านเลยก็ได้นี่ครับ”
“ที่ฉันกลับมา ไม่ใช่ว่าจะมาดูหน้าว่าที่เจ้าสาวที่แม่นายยัดเยียดให้หรอก บุญคุณมันควรจะตอบแทนกันด้วยวิธีอื่น ไม่ใช่เอาตัวเข้าไปแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น