“อย่าเถียงเลย คนอย่างแก ถ้าเห็นอะไรไม่ถูกต้องหรือถ้ามีผลกับความรู้สึกคนอื่น แกจะเลือกที่จะทำตามหลักความถูกต้อง มากกว่าทำตามความรู้สึก แล้วทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นคืนนั้น”
บุรีถอนใจ เพราะหาข้ออ้างมาเถียงฌานไม่ได้
“บุรีต่อให้ฉันไม่มีลูกศร ถ้าทรายรักแก และแกรักทราย ฉันก็ยินดีจะหลีกทางให้แกอย่างเต็มใจ เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งคนที่เขาไม่มีใจไว้กับเรา เอาล่ะ ตอนนี้ทุกอย่างก็เคลียร์แล้ว ทีนี้แกก็ลองใช้หลักความถูกต้องของแกคิดเอง ว่าแกควรทำยังไงกับผู้หญิงที่แกรักต่อไป”
บุรีอึ้งไปที่ทุกอย่างกลับตาลปัตร แต่ก็ตอบรับความต้องการของเพื่อน...ทรายชวนลูกศรคุยเรื่องฌานขณะที่เดินขึ้นมาจากท่าเรือ
“ท่าทางศรดูคล่องขึ้นเยอะเลยนะ ไม่กลัวน้ำแล้วสิ”
“ไม่หรอกค่ะ ศรยังว่ายน้ำไม่ได้เลย ก็ยังเสียว ๆ อยู่”
“ต่อไปก็ให้ฌานสอนว่ายน้ำสิ แต่ระวังหน่อยนะ รายนั้นมือปลาหมึก”
“พูดไปแล้วก็น่าตกใจเหมือนกันนะ เรื่องของฌานกับศรมันช่างเร็วมาก”
ทรายปรายตามอง แล้วพูดจงใจเสี้ยมให้ลูกศรคิด
“ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น คงสงสัยว่าทำไมผู้ชายอยากแต่งงานกับเราเร็วจัง ถ้าผู้ชายจนอยากแต่งกับผู้หญิงรวย ก็คงคิดว่าอยากได้สมบัติ ส่วนผู้ชายหน้าตาดีกับผู้หญิงจืด ๆ ธรรมดา ๆ ก็คงคิดว่า โดนของ..แล้วยิ่งผู้ชายอย่างฌาน ถ้าบรรดาสาว ๆ เขามารู้ คงหนีไม่พ้นต้องแซวว่าฌานประชดชีวิต”
ทรายแกล้งพูดเป็นเรื่องขำ แต่แฝงนัย ลูกศรยิ้มแหย ๆ
“อุ๊ย! นี่พี่พูดอะไรไม่ดีไปรึเปล่า พี่แค่พูดอะไรขำ ๆ ให้ศรหยุดคิดกลัวน้ำเท่านั้นเอง อย่าคิดมากนะ”
“ไม่ค่ะ ศรไม่ได้คิดอะไร”
“พี่รู้จักฌานดี ฌานเขาคงไม่ขอศรแต่งงานเพราะหวังผลอะไรหรอกเนอะ ไปกันดีกว่า เดี๋ยวฌานมาจะไม่เจอเรา”
ระหว่างที่ฌานขับรถออกจากบ้านบุรี ทรายก็โทรฯเข้ามาหาด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่เกรี้ยวกราด
“คุณจะกลับห้องกี่โมงคะฌาน“
“อีกประมาณ 5 นาที คุณมีอะไรรึเปล่าทราย”
“เดี๋ยวคุณกลับมาถึงคอนโดฯ ค่อยว่ากัน แค่นี้นะคะ”
ทรายกดวางสายทันทีโดยไม่รอให้ฌานถามต่อ
“พี่ฌานจะมารึยังคะ”
“อีกแป๊บนึงจ้ะ”
“พี่ทรายจะดื่มอะไรไหมคะ เดี๋ยวศรเอาให้ เมื่อวานพี่ฌานซื้อของเข้าห้องเพียบเลย”
ทรายมองลูกศรที่แสดงความคุ้นเคยของห้องอย่างหมั่นไส้ แต่แกล้งพูดยิ้ม ๆ
“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่มาที่นี่บ่อย พี่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน พี่ทำเองได้”
ลูกศรหน้าเจื่อน รู้สึกว่าตัวเองอาจจะเผลอแสดงความเป็นเจ้าของห้องมากไป พลางเดินเลี่ยงไปหยิบจานไปที่โต๊ะแล้วแกะกล่องขนมที่เอามาจากบ้านมาใส่จาน ทรายเดินไปเปิดตู้หยิบกระปุกผงชาจากตู้ แล้วจงใจเทผงชาทิ้ง เพื่อวานให้ลูกศรแกจากห้องไปซื้อให้ตน จุดประสงค์เพื่อที่เธอกับฌานจะได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง ตอนที่ฌานมาถึง
“ทำไมคุณยืนห่างจากฉันขนาดนั้นล่ะ หรือระหว่างเรา มันมีระยะแล้ว”
“คุณมีอะไรกับผมเหรอ” ฌานพูดอย่างหมางเมิน
ทรายลุกขึ้นแล้วเดินเข้าใกล้ฌาน
“ฉันก็จะมาทำตามคำท้าของคุณไงฌาน ฉันจะย้ายมาอยู่กับคุณวันนี้ ตอนนี้ ฉันยอมหยุดทุกอย่าง ตามที่คุณขอ แล้วหลังจากนี้ ฉันก็จะแต่งงานกับคุณ...”
ฌานมองทรายย่างไม่อยากเชื่อ พอได้สติก็รีบถอยหนีไป
“คุณกลับไปเถอะทราย”
“นี่คุณจะไม่รักษาคำพูดเหรอฌาน คุณเป็นคนพูดเองว่าถ้าฉันหยุดทุกอย่างได้ คุณจะกลับมาหาฉันไงฌาน”
“ผมรู้นะทรายว่าคุณไม่ได้ต้องการแต่งงานกับผมเพราะรัก แต่คุณกำลังเอาชนะ ลืมความโกรธแค้นในอดีตทั้งหมดไปเถอะทราย คุณรู้ตัวไหมว่าความแค้นนั้นกำลังเป็นเพลิงเผาตัวคุณอยู่”
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับความแค้น ที่ฉันมาที่นี่ ก็เพื่อจะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าฉันรักคุณ”
ทรายยิ้มยั่ว เข้าไปกอดฌาน โดยจงใจที่ประตูห้องถูกเปิดทิ้งไว้อย่างนั้น
“กลับมาหาฉันเถอะนะฌาน”
ฌานพยายามดึงทรายออกห่างจากตัวเอง
“คุณรักผมเหรอ แล้วบุรีล่ะ”
“บุรีเกี่ยวอะไรด้วย”
“คุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าคุณทิ้งผมไปหาเขาที่สิงคโปร์ ผมรู้หมดแล้วนะทราย ว่าคุณรู้สึกยังไงกับบุรี สิ่งที่คุณทำวันนี้ ผมจะลืมให้หมดทุกอย่าง แล้วคุณไปหาบุรีซะ”
ทรายอึ้ง แต่เหลือบมองไปทางประตูลูกศรเดินเข้ามาพอดี ก็รีบโถมตัวให้ฌานล้มลงที่โซฟา แล้วจูบปากฌาน
“ทราย คุณอย่าทำแบบนี้นะ”
“คุณนั่นแหละอย่าทำแบบนี้ ถ้าคุณโกรธที่ฉันทิ้งคุณวันนั้น คุณก็ควรจะลงที่ฉัน ไม่ใช่ดึงน้องสาวฉันมาเป็นเครื่องมือแก้แค้น”
ฌานอึ้ง มองทรายอย่างแปลกใจ
“ทราย ..คุณ ...”
“คุณรู้ว่าน้องสาวฉันรักคุณ มันเลยง่ายที่คุณจะใช้เขามายั่วให้ฉันหึง เหมือนกับที่คุณเคยใช้ผู้หญิงคนอื่นยั่วฉัน คุณใจร้ายมากนะฌาน ถ้าน้องสาวฉันรู้ ว่าคุณต้องการแต่งงานกับเขาเพื่อประชดฉัน เขาจะเสียใจขนาดไหน”
ลูกศรยืนอึ้งเจ็บปวดจนตัวชา จนเผลอทำถุงใส่กระปุกชาหล่นพื้นเสียงดัง ฌานชะงักหันมามองขวับเห็นลุกศรก็รีบดันตัวทรายที่ทับอยู่ออก
“ศร ฟังพี่ก่อน”
ลูกศรไม่อยู่รอฟัง ผลุนผลันวิ่งออกไปทันที ฌานจะวิ่งตาม ทรายแกล้งดึงรั้งแขนไว้ แต่กลับถูกสะบัดอย่างแรง จนเธอเซล้มไปที่โซฟา
“ผมไม่คิดเลย ว่าคุณจะทำกับผมได้ขนาดนี้”
ทรายอึ้งกับสายตาของฌานที่มีแต่แววเจ็บปวด เกลียดชัง ด้วยความรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปรึเปล่า..ฌานวิ่งตามลูกศรลงมาจากคอนโดฯ เห็นเธอขับรถเรือออกไปอย่างเร็ว
“ศร หยุดเรือเดี๋ยวนี้ ศร”
ฌานตะโกนสุดเสียง แต่ลูกศรไม่ฟัง เธอขับเรือไปพร้อมกับร้องไห้อย่างเจ็บปวด หัวใจแทบแตกสลายเมื่อรู้ว่าความรักที่ได้จากฌานนั้นมันเป็นแค่คำหลอกลวง
“ทำไมพี่ฌานต้องหลอกศรด้วย”
ฌานพยายามขับเรือเร่งความเร็วให้ทันเรือลูกศร เขาเห็นเรือใหญ่ขนสินค้าวิ่งสวนมา ก็ตกใจร้องตะโกนบอกลูกศรให้ระวัง ลูกศรร้องไห้จมอยู่กับความคิดของตัวเอง หูดับไม่ได้ยินเสียงใครทั้งนั้นแม้แต่ฌาน ทันใดนั้นเห็นเรือลูกศรโคลงอย่างแรงจนเธอเสียหลักจะล้ม แต่ลูกศรจับพวงมาลัยไว้แล้วหมุนเลี้ยว หัวเรือของลูกศรเลี้ยวตามทางที่พวงมาลัยหมุน ซึ่งเบื้องหน้าที่เรือพุ่งไปคือตอม่อสะพาน
“ศร”
ลูกศรมองไปทางตอม่อสะพานที่เรือกำลังพุ่งไปชนด้วยสีหน้าตกใจ
“ศร”
ฌานตะโกนก้องแทบขาดใจ เมื่อเห็นเรือลูกศรพุ่งชน โดยที่ตัวเองไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย..ส่วนทรายตัดสินใจออกจากคอนโดฯ ของฌานพลางปลอบใจตัวเองว่าทำถูกแล้ว พอเดินผ่านล็อบบี้ได้ยินข่าวเรือของฌานพุ่งชนตอม่อสะพาน ด้วยความตกใจ ทรายรีบตรงไปที่ท่าน้ำใกล้ ๆ ที่เกิดเหตุ และเห็นคนกำลังมุงดูร่างของลูกศรที่หน่วยกู้ภัยงมขึ้นมา และไม่สามารถช่วยชีวิตเอาไว้ได้
ทรายอึ้ง ไม่คาดคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำจะบานปลายถึงขนาดนี้ บุรีเหลือบไปเห็นทรายพอดี
“ทราย”
ฌานได้ยินบุรีพูดชื่อทราย ความโกรธเกลียดถาโถมเข้ามา จนฌานเงยหน้าขึ้นมองหน้าทรายทันที
“นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่คุณต้องการ ทราย”
บุรี เสาวณีย์ ศก พัชระ ป้าทิศ หันไปมอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น