ริวมาที่ห้องทำงานของมายูมิแต่นานะบอกว่ากลับบ้านไปแล้ว ริวยิ้มดีใจเพราะคิดว่ามายูมิคงหายโกรธเขาแล้ว ด้านมายูมิมาเดินเหม่อที่สวนสาธารณะ โดยมีไทชิเดินตามมาห่าง ๆ ไทชิมองท่าทางเหม่อลอยของมายูมิอย่างแปลกใจ เพราะก่อนที่เขาจะออกมาจากโรงพยาบาล ก็พบว่าอาคิโกะหายไปจากห้องพัก และกลับมาอย่างอารมณ์ดี ไม่คิดทำร้ายตัวเองเหมือนอย่างเคย
มายูมิกลับมาบ้านโอะนิซึกะก็เข้าไปหาโคจิและ ร้องไห้อยู่ข้างเตียง โคจิเดาออกว่ามายูมิเสียใจเรื่องที่ริวปิดบังทั้งที่กลับมาเดินได้ตามปกติแล้ว
“ผมเป็นคนห้ามโซเรียวไม่ให้บอกความจริงกับคุณมายูมิเอง เพราะมันจะเป็นอันตรายกับคุณ
โซเรียวไม่เคยสบายใจที่ต้องปิดบังคุณเรื่องนี้” โคจิบอก
“เรื่องนั้นฉันเข้าใจค่ะ...และไม่ได้โกรธเขา” มายูมิคิดถึงเรื่องอาคิโกะท้องแล้วสะอื้นออกมาอีกครั้ง โคจิจึงถามมายูมิว่าโกรธเรื่องอะไร เป็นเวลาเดียวกับไทชิเคาะประตู แล้วเปิดประตูเข้ามา
“คุณมายูมิครับ ผมมีเรื่องจะบอก” ไทชิที่มีแววตาจริงจังตั้งใจจะบอกความจริงทั้งหมดให้มายูมิทราบ “อาคิโกะไม่ได้ท้องกับโซเรียว แต่พ่อของเด็กคือผู้กองยูจิ” ไทชิบอกหลังจากทั้งคู่ออกมาเดินหน้าสวนหน้าบ้าน
“แล้วทำไมคุณอาคิโกะบอกฉันว่า….” มายูมิอึ้ง คาดไม่ถึง
“เพราะเค้าต้องการครอบครองโซเรียว ผมรู้จักอาคิโกะมานาน ผมมองออกว่าเค้าคิดจะทำอะไร”
“ผู้กองยูจิ...คุณอาคิโกะ” มายูมิพึมพำพลางนึกถึงตอนที่ตนเองถูกเข็มกลัดที่อาคิโกะเอามาให้และเจอกับยูจิก่อนสลบไป
“อาคิโกะไม่ใช่คนจิตใจไม่ดี แต่ที่เค้าทำอะไรผิด ๆ เพราะโดนสถานการณ์บังคับ คุณมายูมิยกโทษให้อาคิโกะเถอะนะครับ...ผมขอร้อง” ไทชิก้มหัวนิ่งอยู่ที่หน้ามายูมิ ขอร้องให้เธอให้อภัยในเรื่องราวทั้งหมด
มายูมิตัดสินใจนัดยูจิมาเจอที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่มายูมิมักใช้เวลาว่างมาเล่นกับเด็ก ๆ เสมอ ก่อนที่มายูมิจะเริ่มพูดจุดมุ่งหมายของตนเอง เพราะรู้ว่ายูจิก็เป็นลูกกำพร้า ไม่มีแม่เช่นกัน
“ตอนคุณไม่มีแม่ คุณรู้สึกยังไงคะ”
ยูจิมองไกลออกไปเหมือนกำลังคิดถึงความรู้สึกในอดีต “เหงา...ผมผูกพันกับแม่มาก ตั้งแต่เล็ก
...แม่จะปลุกผม เตรียมอาหารเช้าไว้ให้พาผมไปส่งโรงเรียน...พอเลิกเรียนแม่จะมารับ พาผมไปเลือกซื้อของสดมาช่วยกันทำกับข้าวสองคนแม่ลูก แล้วจบวันด้วยการพาผมเข้านอน” ยูจิมองไปที่เด็กกำพร้าด้วยแววตาอ่อนโยนลง “ในวันที่ไม่มีแม่...ผมลืมตาตื่นอย่างเคว้งคว้าง ไม่มีอ้อมกอดลาเวลาที่ผมไปโรงเรียน...ไม่มีรอยยิ้มดีใจเวลาผมกลับบ้าน”
“แล้วคุณพ่อคุณล่ะคะ? ท่านอยู่ไหนตอนที่คุณต้องการแม่”
“ทำงานครับ...ไม่ว่าแม่จะอยู่หรือไม่อยู่ ไม่มีผลอะไรกับพ่อเลย” ยูจิเสียงแข็งขึ้นทันที แววตาก็กร้าว ขึ้นแวบหนึ่ง ก่อนจะมองมายูมิแล้วพูดด้วยเสียงวาดฝัน “ผมคิดไว้นะครับ ถ้ามีลูก...ผมจะทำอย่างที่แม่ทำจะเป็นคนแรกที่เค้าเห็น เวลาที่เค้าตื่น จะเป็นคนแรก ...เวลาเค้าต้องการใครสักคน”
มายูมิยิ้มให้ยูจิ แต่ไม่ใช่ยิ้มชื่นชม แต่เป็นรอยยิ้มเย็นชา เหมือนนายพรานที่เห็นเหยื่อติดกับดัก “งั้นคุณก็รีบไปทำสิคะ” ยูจิมองมายูมิอย่างชะงักงงว่าทำอะไร “ขอบคุณ...ที่ครั้งที่แล้วคุณพาฉันกลับไปบ้าน
โอะนิซึกะอย่างปลอดภัย ทำให้ฉันเชื่อว่า...คุณยังหลงเหลือความเป็นสุภาพบุรุษพอ ที่จะทำในสิ่งที่คุณพูด…คุณอาคิโกะท้องกับคุณ คุณมีโอกาสสร้างฝันที่เป็นจริงให้ลูกคุณแล้วค่ะ”
ยูจิชะงักอึ้ง ไม่คิดว่ามายูมิจะรู้เรื่องตัวเองกับอาคิโกะ
ริวกลับมาถึงบ้านจะรับเข้าไปหามายูมิ แต่
จุนโกะโซซัดโซเซเข้ามาขอความช่วยเหลือก่อนจะสลบไป ริวให้ลูกน้องพาเข้ามาในบ้าน และรู้ทันทีจากอาการว่าจุนโกะอยากยา มายูมิกลับมาบ้าน ริวเข้าไปหาอย่างดีใจ
“คุณหายไปไหนมา เมื่อเช้าผมไปหาคุณที่โรงพยาบาล หมอนานะบอกว่าคุณกลับบ้านมาแล้ว”
มายูมิชะงักแล้วหันไปมองไทชิอย่างรู้กันว่า
วันนี้มายูมิเจอเรื่องวุ่นวายอะไรมาบ้าง “มีเรื่องมากมายค่ะ แต่ทุกอย่างผ่านไปแล้ว”
ริวหันไปมองคัตซึ คัตสึพยักหน้าและเดินไปหยิบช่อดอกเดซี่มาส่งให้ริว ก่อนที่จะสบตากับเซกิและไทชิ เพื่อให้เสี่ยงออกไป เหลือเพียงมายูมิกับริวเท่านั้น
“ดอกเดซี่...ดอกไม้ที่มีความหมายลึกซึ้งของเราสองคน” ริวยื่นช่อดอกเดซี่ให้
“ฉันยกโทษให้คุณค่ะ” มายูมิเข้าไปจับมือริว “สิ่งที่เกิดขึ้น...ทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีขนาดไหน ที่มีผู้ชายที่รักฉัน...ห่วงฉัน...ปกป้องฉันด้วยหัวใจอย่างคุณ” ริวยังงง ๆ กับท่าทางของมายูมิอยู่ “ฉันขอโทษที่เมื่อคืน ฉันงี่เง่า...โกรธคุณ ไม่พอใจคุณ น้อยใจคุณ ฉันก็แค่ผู้หญิงคนนึง ที่อยากดูแลและปกป้องคนที่รักเหมือนที่คุณอยากทำให้ฉัน แต่ต่อไปนี้ ..ฉันสัญญาว่าจะเข้มแข็ง ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันจะเป็นคนแรกที่เข้าใจคุณโดยไม่ขอคำอธิบาย”
ริวมองมายูมิอย่างซาบซึ้ง แล้วโผเข้ากอดมายูมิ “ขอบคุณมากมายูมิ...ขอบคุณสำหรับความรักและความเข้าใจที่คุณมีให้กับผม” ริวมองมายูมิแล้วตัดสินใจพูด “ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกคุณ”
“เรื่องอะไรคะ...” มายูมิถามอย่างแปลกใจ
ริวพามายูมิมาดูจุนโกะที่กำลังนอนหมดสติ
อยู่ พร้อมกับเล่าเรื่องราวของจุนโกะให้ฟัง ระหว่างนั้นจุนโกะละเมอว่ากำลังถูกทำร้ายจึงร้องออกมาให้ริวช่วย ริวเข้าไปหา จุนโกะกอดริว ริวจึงกอดจุนโกะเอาไว้ มายูมิ มองภาพนั้นพลางนึกถึงคำพูดของอาคิโกะที่ว่า ผู้ชายยิ่งใหญ่อย่างริวไม่มีทางที่จะมีผู้หญิงเพียงคนเดียว
และมีผู้หญิงมากมายที่ต้องการเข้าหา และเป็นผู้หญิงของริว
วันรุ่งขึ้น จุนโกะฟื้นขึ้นมาและเห็นมายูมิที่นั่งตรวจอาการของตนเองอยู่ จุนโกะชะงักเพราะจำมายูมิ ได้ “คุณคือนายหญิงแห่งโอะนิซึกะ” จุนโกะทบทวนอย่าง หน้าเสียเพราะรู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองเพ้อเรียกหาริว
มายูมิยิ้มให้ “ตอนนี้ริวกำลังประชุมงานอยู่ เดี๋ยวเค้าก็มาค่ะ รอสักครู่นะคะ” จุนโกะรู้สึกผิด รีบใช้มือยันตัวเองให้ลุกขึ้น มายูมิรีบเข้าไปประคอง จุนโกะพยายามลุกขึ้นแล้วโค้งคารวะมายูมิทั้ง ๆ ที่ยังเจ็บแผล
“ขอโทษค่ะ...ฉันอยากอธิบาย ที่ฉันเรียกหาท่านริว เพราะท่านริวคือ แสงสว่างเดียวในชีวิต เป็นเหมือนผู้มีพระคุณ ผู้หญิงสกปรกอย่างฉันไม่อาจเอื้อมคิดเกินเลยกับท่านริวเลยนะคะ”
“ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ” มายูมิยิ้มให้
“ฉันไม่อยากให้คุณมายูมิเข้าใจผิด คุณมายูมิเป็นคนรักของท่านริว ก็เหมือนผู้มีพระคุณของฉันอีกคน”
“อย่าคิดขนาดนั้นเลย...คิดเสียว่าฉันเป็นเพื่อน ของคุณคนนึงดีกว่า” จุนโกะอึ้งไป เมื่อมายูมิบอกเช่นนั้น “ส่วนเรื่องของคุณกับริวคุณไม่ต้องห่วง ฉันเข้าใจค่ะ”
จุนโกะมองมายูมิอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมมายูมิเข้าใจอะไรง่ายแบบนี้ มายูมิเดินออกมาจากห้อง เห็นริว คัตสึ เซกิ และไทชิยืนอยู่ ริวบอกจะพาจุนโกะไปอยู่ที่อื่น เพื่อความสบายใจของมายูมิ แต่มายูมิไม่ยอมเพราะกลัวจุนโกะจะไม่ปลอดภัย
“ฉันบอกคุณแล้วไงคะ ต่อไปนี้...ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันจะเข้มแข็งจะเข้าใจและไว้ใจคุณเป็น
คนแรกโดยไม่ต้องการคำอธิบาย ให้จุนโกะอยู่ที่นี่ อย่างน้อยจุนโกะก็เสี่ยงชีวิตเพื่อโอะนิซึกะ เพราะฉะนั้นคนของโอะนิซึกะต้องดูแลเธอด้วยชีวิตเหมือนกัน”
ริวมองมายูมิอย่างภูมิใจ
ตอนอวสาน
ยูจิเอาความเครียด ความคลั่งแค้นที่ถูกจุนโกะหักหลัง และความผิดหวังความรักจากมายูมิ รวมทั้งอาการเสี้ยนยามาลงกับอาคิโกะอย่างรุนแรงและโหดร้าย ซึ่งอาคิโกะก็ต้องฝืนทนเพราะสู้แรงไม่ไหว
ริวและโคจิเรียกประชุมลูกน้องโอะนิซึกะด่วน เพราะสายรายงานว่ายามาโมโต้และมิซาว่าจะขนยาเสพติดและอาวุธสงครามลอตใหญ่เข้ามาทางคลังสินค้าทิศใต้อาทิตย์หน้า เพื่อชดเชยกับคราวที่แล้วที่ถูกโอะนิซึกะตลบหลังไป ถึงแม้ทาคาโอะจะยอมทำสิ่งผิดกฎหมายทุกอย่างแทนยามาโมโต้ แต่ทาคาโอะก็ต้องมีเอกสารการรับส่งสินค้า หรือหลักฐานการโอนเงินเก็บไว้ หากโดนยามาโมโต้หักหลังจะได้มีหลักฐานย้อนกลับไปที่ยามาโมโต้ได้ แต่จะเข้าไปในถิ่นมิซาว่าเพื่อเอาหลักฐานมาได้อย่างไร คือปัญหา จุนโกะจึงรับอาสา เพราะเธอทำงานกับมิซาว่ามานานจึงรู้ว่าทาคาโอะ เก็บเอกสารสำคัญไว้ที่ไหน
ริวเป็นห่วงเพราะตอนนี้มิซาว่าน่าจะรู้แล้วว่าจุนโกะหักหลัง แต่จุนโกะก็ยังยืนยันที่จะช่วย เพราะต้องการจะตอบแทนผู้มีพระคุณอย่างริว จุนโกะอ้อน วอนพร้อมกับจับแขนริวไว้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น